Dwa pierwsze artykuły z serii o wspinaczce w masywie Mont Blanc wprowadziły czytelnika do wspinania po Igłach Chamonix z północnej i południowej strony. Ostatnia, trzecia część poświęcona będzie rejonowi, który znacznie odróżnia się od tych wcześniej opisywanych. Valle Blanche, bo o jego otoczeniu mowa, jest rozległym, płaskim lodowcem, wokół którego rozsianych jest mnóstwo wspinaczkowych ścian.
Gdy pierwszy raz schodziłem z kolejki na Aiguille du Midi na lodowiec Valle Blanche (tak, na wspinanie schodzimy w dół!) to przecierałem oczy ze zdumienia. Przede mną ukazało się małe „miasteczko” namiotowe zlokalizowane na olbrzymim, płaskim lodowcu, otoczonym przez alpejskie turnie. Nie ma roślinności, zwierząt ani wody w ciekłym stanie skupienia. Jest za to ogromna ilość lodu, śniegu i pomarańczowego granitu. Chamonix to jedyne takie miejsce w Europie, gdzie dzięki kolejce linowej, w kilka minut jesteśmy w stanie przenieść się z gorącego i zatłoczonego miasta w niesamowite, górskie otoczenie na wysokości ponad 3800 m n.p.m.
Jeżeli chcemy działać w rejonie południowej ściany Aiguille du Midi i Triangle du Tacul najprostszym sposobem będzie wyjechanie kolejką linową z Chamonix na Aiguille du Midi i zejście śnieżną granią (ścieżką) na lodowiec. Kolejka odjeżdża co ok. 30 min, do około 16:00.
Do wyboru mamy dwie opcje. Pierwszą jest własny namiot, który rozbijamy na wypłaszczeniu lodowca. Pierwsze dogodne miejsce znajduje się tuż pod schroniskiem Cosmique, drugie pod południową ścianą Aiguille du Midi. Namiot może legalnie stać tylko po zapadnięciu zmroku i do świtu, więc w ciągu dnia należy złożyć maszty by nie być narażonym na nieprzyjemności z francuską żandarmerią. Biwakowanie w tym miejscu jest o tyle komfortowe, że mamy nieograniczoną ilość śniegu do topienia a z naszym pierwotnym ładunkiem schodzi się w dół (niestety później, wracając na kolejkę trzeba go wynieść).
Drugą możliwością jest nocleg w schronisku Cosmique, nocleg ze śniadaniem kosztuje 42 euro i należy go zarezerwować z wyprzedzeniem.
Jeżeli nie mamy doświadczenia w poruszaniu się w terenie lodowcowym, należy wziąć przykład z zachodniego modelu i wynająć przewodnika wysokogórskiego (polecam Polskie Stowarzyszenie Przewodników Wysokogórskich) . Na temat zalet takiego rozwiązania nie ma co się rozwodzić, bo jest to temat na osobny artykuł, ale jedno jest pewne – będziemy w rękach profesjonalistów, którzy zadbają o nasze bezpieczeństwo. Polacy niestety mają kiepską opinię wśród alpejskich przewodników i ratowników przez to, że często chodzimy po górach bez odpowiedniego wyposażenia i umiejętności, warto by było to zmienić.
Innym rozwiązaniem jest wcześniejsze przeszkolenie się na kursie turystyki wysokogórskiej, takie szkolenia są prowadzone w Tatrach przez instruktorów Polskiego Związku Alpinizmu.
Po lewej: kluczowy wyciąg na Kuluarze Chere (Fot. autor). Po prawej: trzeci wyciąg drogi Rebuffat na Aiguille du Midi (Fot. autor)
Należy mieć na uwadze, że będziemy wspinać się na dużej wysokości i przez to będziemy narażeni na objawy choroby wysokogórskiej. Jeśli planujemy jednodniowe wspinanie na Aiguille du Midi startując i wracając do Chamonix to nie powinniśmy się martwić naszym zdrowiem. W przypadku gdy chcemy spędzić noc na lodowcu, lub wspinać się na wyższy wierzchołek warto zadbać o wcześniejszą aklimatyzację.
Aklimatyzacja to proces, mający na celu przygotowanie naszego organizmu do pracy w środowisku wysokogórskim, czyli takim, gdzie stężenie tlenu w powietrzu jest niższe niż na nizinach. Jednym z podstawowych sposobów na zdobycie pożądanej aklimatyzacji jest działanie w myśl zasady „działaj wysoko, śpij nisko”. Polega ona na tym, że udajemy się na wycieczkę lub wspinaczkę na umiarkowaną wysokość, by na noc wrócić do niżej położonego miejsca. W przypadku Chamonix może to wyglądać tak: zjeżdżamy kolejką do pośredniej stacji Aiguille du Midi, wspinamy się na wysokość powyżej 3200 m n.p.m. i zostajemy na noc na Plan de l’Aiguille lub wracamy do Chamonix. W ten sposób dajemy organizmowi impuls w postaci przebywania na wysokości i oddychania „rzadszym” powietrzem a później pozwalamy mu się zregenerować i wyprodukować większą ilość czerwonych krwinek. Ich zwiększona ilość jest nam niezbędna do swobodnego funkcjonowania w wyższych partiach gór. Należy mieć na uwadze, że każdy organizm inaczej reaguje na przebywania na wysokości – jedni aklimatyzują się szybciej, drudzy zaś wolniej. Bazując na własnych doświadczeniach najlepiej wypracować sobie swój indywidualny schemat przyzwyczajania organizmu do pracy na wyższej wysokości. (Więcej o aklimatyzacji można przeczytać w artykule Janusza Gołąba).
Nie ma co owijać w bawełnę – południowa ściana Aiguille du Midi jest zbudowana z najlepszej jakości granitu na świecie. Skała jest niesamowicie kompaktowa i aż nie naturalnie pomarańczowa. Pierwsza droga na ścianie, omawiany Rubuffat prowadzi nas logiczną linią, wykorzystując najbardziej narzucające się formacje wspinaczkowe. Na drogę składa się 9-10 krótkich wyciągów. Wspinaczkę rozpoczynamy w prawej części ściany i jednym krótkim wyciągiem podchodzimy pod duży okap, który ostatecznie mijamy z jego lewej strony. Ponad okapem pokonujemy kilka wyciągów, które zapamiętamy jako najpiękniejsze wspinaczkowe metry w naszym życiu! Po dojściu do diagonalnego kuluaru, jego prawym ograniczeniem wychodzimy na wierzchołek.
Widok na południową wystawę Aiguille du Midi oraz miasteczko namiotowe na lodowcu (Fot. autor)
Przewodnicy alpejscy zazwyczaj robią Rebuffata startując z pierwszej kolejki wjeżdżającej na Aiguille do Midi (start kolejki 7:10), a do Chamonix wracają jednym z ostatnich kursów (ostatni wagonik odjeżdża około godziny 16:30). Czas zejścia z górnej stacji pod początek drogi to około 15 min. Wycieczka niestety nie należy do najtańszych ale wrażenia ze wspinania z pewnością zrekompensują uszczuplenie portfela. Wjazd na szczyt i zjazd kolejką w 2016 roku kosztował 58,5 euro.
Zejście śnieżną granią ze szczytu Aiguille do Midi na Valle Blanche (Fot. autor)
Bardzo ładna, niezbyt trudna i logiczna droga na zdobycie Mont Blanc du Tacul bez podejmowania ryzyka przechodzenia pod serakami na drodze normalnej. Pod drogę podchodzimy stromym polem śnieżnym o nachyleniu 50°, po czym mamy do pokonania 3-4 wyciągi, które w najbardziej stromych miejscach mają 80°. Po wyjściu z kuluaru droga zmienia charakter na bardziej mikstowy, ale o znacznie mniejszym nachyleniu. Wynajdując najłatwiejszy teren osiągamy wierzchołek Triangle du Tacul. Ze szczytu Triangle idziemy w kierunku MB du Tacul początkowo śnieżną granią a później stokiem. Skalną kopułę szczytową obchodzimy z lewej strony łatwym, mikstowym terenem. Ze szczytu schodzimy drogą normalną. Chéré jest drogą o charakterze mikstowym, więc do jej przejścia będą nam niezbędne dwa techniczne czekany oraz raki. Do asekuracji wykorzystujemy głównie śruby do lodu, ale niewielki zestaw asekuracji tradycyjnej także należy mieć przy sobie. Do końca ostatniego, stromego wyciągu, droga jest wyposażona w stałe stanowiska asekuracyjne, które umożliwiają zjazd na linie do podstawy ściany. Ta informacja może okazać się bardzo przydatna w przypadku gdy nie chcemy schodzić drogą normalną z MB du Tacul ze względów bezpieczeństwa. Przyczyn takiej sytuacji może być kilka, m. in.: jest za gorąco (upały nie wpływają najlepiej na stan seraków) lub chcemy wspinać się po świeżym opadzie śniegu i obawiamy się zagrożenia lawinowego podczas zejścia.
Droga należy do bardzo popularnych, należy zwrócić szczególną uwagę, by nie wspinać się pod zbyt dużą ilością zespołów, ze względu na spadający lód i przeróżne elementy ekwipunku wspinaczkowego.
Widok na Triangle du Tacul z Grani (Fot. S. Szlagowski)
Niekwestionowany klasyk i jedna z bardziej popularnych dróg całego masywu Mont Blanc. Jej trudności zależą w dużej mierze od pory roku i warunków – wiosną, po śnieżnej zimie będzie to głównie wspinanie w rakach po śniegu, natomiast pod koniec suchego lata jest szansa na przejście całej drogi niemal nie dotykając śniegu. Podobnie jak Rebuffat na Aiguille du Midi, drogę można bez problemu przejść startując i kończąc w Chamonix. Skalne trudności drogi sięgają stopnia 4c w skali francuskiej a spore odcinki można bez problemów przejść z lotną asekuracją. Skała na całej grani jest bardzo dobrej jakości, do asekuracji wykorzystujemy standardowy zestaw do wspinaczki skalnej.
Grań Cosmique (Fot. S. Szlagowski)
Podejście pod drogę jest bardzo krótkie. Po wjeździe kolejką na szczyt Aiguille du Midi i zejściu eksponowaną, północno-wschodnią granią trawersujemy w kierunku schroniska Cosmique. Nasza droga rozpoczyna się tuż za budynkiem schronu zimowego Simond shelter i wprowadza nas żlebem na skalny wierzchołek o wysokości 3593 m n.p.m. Po krótkim odcinku grani dochodzimy do stanowiska i wykonujemy 20-metrowy zjazd na linie na wygodną półkę. Po powrocie na właściwą grań, klucząc pomiędzy turnicami podchodzimy po kluczowy, 60-metrowy komin wyjściowy. Po jego przejściu, krótkim trawersem dochodzimy do stacji kolejki na szczycie Aiguille du Midi.
[Zapraszamy do kolejnego artykułu: Chamonix dla początkujących – Igły od północy]
Powyższy artykuł kończy serię poświęconą wprowadzeniu wspinaczy do działalności w masywie Mont Blanc. Należy mieć na uwadze, że wymienione rejony są jedynie propozycją na spędzenia pierwszych dni w rejonie Chamonix, zaś zaprezentowane drogi są subiektywnym zaakcentowaniem interesujących pozycji. Przy planowaniu wspinaczki, na którejś z wspomnianych dróg, należy skorzystać z wymienionych w pierwszym artykule przewodników wspinaczkowych oraz materiałów dostępnych w sieci.
Do zobaczenia w Chamonix!
