Na tę włoską wyspę warto wybrać się wiosną, żeby złapać trochę słońca po mroźnej zimie, lub jesienią, żeby poczuć się jak na prawdziwych letnich wakacjach. A wybrać się oczywiście po to, aby zaznać przyjemności wspinania w żółtym wapieniu. O San Vito lo Capo dowiedziałam się od znajomych, którzy odwiedzili ten rejon wcześniej. Został mi zarekomendowany jako typowy wakacyjno-rodzinny rejon wspinaczkowy. Wybrałam się więc tam wraz z całą moją rodziną.

Rejon San Vito lo Capo, który był celem naszej podróży, położony jest na zachodnio-północnym brzegu Sycylii. Najłatwiej dostaniemy się do niego z lotniska Trapani, wybierając np. lot z Krakowa liniami  Ryanair. Na lotnisku najlepiej wypożyczyć samochód, choć koszty są dosyć wysokie- nam udało się zmieścić w cenie 200 euro za 2 tygodnie (bez ubezpieczenia, które znacznie podnosi koszty wynajmu pojazdu). Samochód bardzo się przydaje, żeby móc zwiedzić różne sektory, porozsiewane w odległości maksymalnie trzydziestu minut jazdy autem od kempingu. Spora ich ilość jest dostępna,,z buta”, ale warto odwiedzić te dalej położone, bo oferują inny rodzaj wspinania. Samochód przyda się także, jeśli chcemy zrobić większe zakupy, gdyż do najbliższego marketu jest około 5 kilometrów.

Sektory, czyli gdzie się wspinać

Większość sektorów ma południową wystawę, dlatego polecam poranne wspinanie. W sektorach położonych najbliższej naszej bazy wypadowej, czyli kampingu El Bahira, wspinać można się do godziny 13:00.  Później zalecam sjestę przy basenie. Na cel swojej wspinaczki  wybieraliśmy głównie skały z drogami powyżej 7b+. Na dwutygodniowy pobyt jest ich wystarczająco dużo. Nie znajdziecie tu jednak wielkich sektorów z dużym nagromadzeniem trudnych dróg. Tylko w jednym sektorze byliśmy dwa razy, bo po jednodniowym wypróbowaniu kilku dróg na OS, wyczerpywały się opcje na wspinanie bez znajomości.

Wspinanie jest bardzo różnorodne, bliżej kempingu  bardziej płytowe, wyjątkiem jest Grotta Pineta- oddalona o 5 minut, mocno przewieszona, z długimi kaloryferami i dziurami. Znajdziemy też wiele innych sektorów przewieszonych. Polecam wybrać się na Crown of Aragorn (4 gwiazdki w przewodniku) – sporo tam dróg od 7b do 7c+, a wiele z nich prowadzi przez ciekawe sople i kaloryfery. W ten rejon najlepiej wybrać się w pochmurny dzień. Podobny w charakterze choć z bardziej boulderowymi drogami jest sektor Rocca di Cerriolo.

Sektor Crown of Aragorn (fot. Remigiusz Perczyński)

Dla chętnych zaznania wspinania w dachu idealny jest sektor Roof rabbit. W  głównej jego części znajdują się dwie drogi 8a oznaczone zasłużonymi truskawkami( w przewodniku, o którym później, w ten sposób zaznaczone są najfajniejsze drogi)! Niestety minusem jest dotarcie pod skały. Auto zostawia się przy głównej drodze, następnie trzeba zejść szutrową drogą (nie polecam zjeżdżania autem mimo, że w topo jest taka opcja), a później następuje najgorsza część-  20 minut przedzierania się przez  kłujące krzaki. Dotarcie pod skałę zajęło nam około 40 minut. Nie wybierajcie się tam z dziećmi.

Na koniec wyjazdu jako najlepszy kąsek zostawiliśmy sobie ścianę Never sleeping wall. Już z daleka robi ogromne wrażenie – drogi nawet do 55 metrów, wspinanie po kaloryferach, krawądkach i dziurkach. Mimo wspaniałego wyglądu, drogi powyżej 7b+ raczej mnie nie zachwyciły, może z powodu dziwnej wilgoci na chwytach lub skumulowanych trudności zazwyczaj po bardzo słabych chwytach lub w połogu. Mimo wszystko warto się tam wybrać, bo wiele dróg jest naprawdę ciekawych.

Sektor Never sleeping wall (fot. Remigiusz Perczyński)

W bardzo upalny dzień warto wybrać się do  Grotta del Cavallo – sektor zacieniony i chłodny, który oferuje bardzo przyjemne drogi po kaloryferach. Jeśli tak jak nam, nie uda się wam dojechać na ostatni parking, czeka was długa, ale łatwa wędrówka. Po drodze można zaliczyć inne, fajne sektory takie jak: Grotta Calamancina czy Campo Base.

Niestety nie miałam okazji się wybrać na Lost World. Na zdjęciach wygląda niesamowicie, wspinanie w przewisie po wielkich kaloryferach. Jedynym mankamentem jest dostanie się do niego.

Nie wszystkie sektory udało nam się zwiedzić. Z racji tego że wspinaliśmy się większą grupą wybieraliśmy sektory tak, aby każdy miał się po czym wspinać i znalazł coś dla siebie, biorąc pod uwagę swoje doświadczenie i preferencje. Jest jeszcze wiele mniejszych sektorów, które warto odwiedzić. Nam wystarczyły te większe.

Informacje praktyczne

Nocleg
Camping  El Bahira to najlepszy kemp jaki w życiu widziałam! Do jego niewątpliwych zalet należą:

• położenie – wiele sektorów znajduje się w odległości od dwóch do piętnastu minut piechotą, najbliższe znajdziemy tuż za bramą; jesienią włączają nawet podświetlenie najbliższego sektora, żeby umożliwić wieczorne wspinanie.
• domki – jeśli ktoś ma ochotę na większą wygodę niż namiot, kemping posiada dobrze wyposażone domki kempingowe. w których znajdują się 2 minisypialnie- w jednej z nich jest łózko podwójne, w drugiej w zależności od opcji dwa lub trzy pojedyncze łózka (w tym jedno piętrowe), w dodatkowo w części kuchennej znajduje się kanapa, na której też można spać. Domek jest ogrzewany, z czego korzystaliśmy w kwietniowe, chłodne noce. Przed domkiem znajduje się stolik z krzesłami i leżakami, żeby móc cieszyć się poranną kawą. Noclegi  polecam rezerwować przez inne strony niż oficjalna strona kempingu, szczególnie poza sezonem można znaleźć dobre promocje (np.na  www.happycamp.com– zapłaciliśmy 350 euro/2 tygodnie). Dodatkowa opłata pobierana jest  za pościel, trzeba zapłacić też tzw.klimatyczne w wysokości 0,5 Euro/os/dzień. Tańszą opcją jest namiot (9 Euro za namiot). Dla tych, którzy ją wybiorą ważna informacja- na terenie kempingu znajduje się kuchnia z gazem, opłata za jej użytkowanie wliczona jest już  w cenę noclegu.
• ogólny socjal– piękne położenie nad samym morzem z plażą kamienistą (piaszczysta znajduje się w miejscowości San Vito lo Capo w odległości 5 km). Na kempie znajdziemy basen, kawiarnię i pizzerię (poza sezonem otwarta jest 2 razy w tygodniu). Dla dzieciaków jest plac zabaw i mnóstwo miejsca do swobodnej zabawy. Dla tych, którzy chcą odpocząć,  przygotowano osłonięte od słońca miejsce z kanapami i stolikami. Dodatkowo, na terenie ośrodka znajdziemy: darmowe WiFi i wypożyczalnię rowerów (8 euro/dzień) oraz mini sklep czynny od końca kwietnia do końca października. Na tym kempie naprawdę niczego nie brakuje 🙂

Kemping El Bahira- nasze miejsce noclegowe, ale i miejsce relaksu po porannym wspinaniu (fot. Maciek Sitarz)

Zakupy
W San Vito lo Capo (5 km od kempu) znaleźliśmy dwa małe markety, jednak najchętniej jeździliśmy do większego położonego w Custonaci, 20 min jazdy autem. Niedaleko znajduje się kilka fajnych sektorów, więc można połączyć przyjemne z pożytycznym.

Sezon wspinaczkowy
Najlepiej wybrać się tam wiosną  lub jesienią. My wybraliśmy początek kwietnia i trafiliśmy z pogodą idealnie, było wiosennie, a czasami upalnie, deszcz spadł tylko raz przez dwa tygodnie.

Sycylijskie widoki (fot. Maciek Sitarz)

Przewodnik
Polecam przewodnik “Sicily rock” – wydanie z 2016 roku. Wyceny dróg były bardziej adekwatne (obniżone)  niż w innych wersjach przewodnika. Bardzo dobrze opisano dojazd pod skałę, z jednym zastrzeżeniem – czas podany na dojście pod skałę liczony jest z parkingu położonego najbliżej sektora, jednak nie zawsze da się bez problemu do niego dojechać z powodu dróg szutrowych w słabym stanie (Grotta de Cavallo, Roof Rabbit). Jeśli chcemy wybrać się pod skałę z dziećmi, zwróćmy uwagę na kolory, jakimi w przewodniku oznaczono trasę dojścia i teren pod skałą. W miejsca oznaczone kolorami: zielonym i żółtym spokojnie wybieraliśmy się z naszymi pociechami,  przy kolorze czerwonym – nie warto nawet próbować! Najfajniejsze drogi oznaczone są truskawkami.