Najbardziej cenionym stylem wspinaczki w górach wysokich jest styl alpejski (wyjątek może stanowić jedynie wspinaczka solowa). Czym dokładnie jest? Jak w praktyce przerzucić się ze wspinaczki oblężniczej na tą lżejszą i szybszą?
Styl alpejski w górach wysokich to, przede wszystkim, niewielki liczebnie zespół (2-4 osoby) oraz wyłącznie absolutne minimum sprzętu potrzebnego do realizacji wspinaczki. To także szybka aklimatyzacja podczas samego wyjścia na szczyt (odbywającego się w jednym ciągu), bez wcześniejszych wyjść na biwaki i powrotów do bazy. Jest to styl stricte sportowy, wymagający fizycznie i naprawdę obciążający psychicznie, jako że wiąże się z pokonywaniem – zarówno podczas wspinaczki, jak i na zejściu – nierozpoznanego wcześniej terenu. Ponadto, lista ograniczeń (prócz osobowych i sprzętowych) uwzględnia również brak możliwości zakładania poręczówek na dłuższych odcinkach (a logicznym dopełnieniem jest dezaprobata dla korzystania z lin poręczowych zakładanych pomiędzy obozami innych wypraw na tej samej drodze).
Więcej o różnych stylach w górach wysokich przeczytasz w, poświęconym temu zagadnieniu, artykule Janusza Gołąba.
Styl alpejski pojawił się u zarania działalności alpinistycznej człowieka w górach wysokich. Lata siedemdziesiąte i osiemdziesiąte dwudziestego wieku, to dynamiczny rozwój i złota era tej metody wspinaczki w Karakorum czy Himalajach. To właśnie wtedy dokonano szeregu epokowych przejść. Kamieniem milowym stylu alpejskiego w górach najwyższych jest przejście „Świetlistej Ściany” na Gasherbrumie IV, dokonane w 1986 roku przez Wojtka Kurtykę i Roberta Schauera. Przechodząc tę ścianę Wojtek i Robert korzystali z szeregu patentów, typowych dla tego stylu, jak chociażby dwuosobowy śpiwór, czy dwuosobowa płachta biwakowa.
W poniższym tekście postaram się opisać – na przykładzie naszej ubiegłorocznej wspinaczki na Shivling w Himalajach Garhwalu, jak efektywnie i na lekko, spakować się planując wspinaczkę w stylu alpejskim.
Zrealizowanie wspinaczki w stylu alpejskim implikuje wiele problemów, jednym z nich jest umiejętność doboru sprzętu i jak najlżejszego spakowania się do naszych plecaków. Dlaczego ta umiejętność jest tak ważna? Wiadomo, waga to między innymi szybkość zespołu, szybkość z kolei, to większa szansa na sukces. Szybkość również skraca czas pobytu w ścianie, co za tym idzie zwiększa nasze bezpieczeństwo. Tak więc, waga naszych plecaków może w istotny sposób wpływać na całość akcji. Z kolei, ze zbyt ciężkimi plecakami, możemy nie poradzić sobie z trudnościami drogi. W trudniejszych fragmentach może to wymusić konieczność przeciągania na linie plecaka od osoby prowadzącej.
Dobór sprzętu jest kluczowy przy wspinaczce w stylu alpejskim (fot. 8a.pl)
Wspinaczki w stylu alpejskim w górach wysokich najczęściej są realizowane w małych zespołach. Może to być zespół dwójkowy, trójkowy, a zdarzają się i nieco większe. Wydawać by się mogło, że czym liczniejszy zespół, tym łatwiej będzie nam się spakować i zagospodarować przestrzeń w plecakach, bo będzie więcej ludzi do noszenia całego ekwipunku. Ale jest to przekonanie błędne, bo np. zespół czwórkowy (najczęściej) musi zabrać dwa namioty dwuosobowe lub jeden trzyosobowy, który waży więcej niż namiot dwuosobowy. A zespół trójkowy zabiera już tylko jeden namiot dwuosobowy, czyli jest lżej.
To samo dotyczy zestawu do gotowania dla zespołu dwójkowego i trójkowego – potrzebny jest tylko jeden. Dla zespołu czteroosobowego musimy zabrać już dwa takie zestawy i znacznie więcej prowiantu i gazu. Z mojego doświadczenia najbardziej efektywny zespół, to trzyosobowy lub dwuosobowy team. Większość mniej lub bardziej wybitnych wspinaczek odbywa się właśnie w takim składzie. Musimy także pamiętać o tym, że im mniejszy zespół, tym większa szansa na znalezienie miejsca w stromym terenie pod biwak, co również jest istotne.
Wspinaczka na Shivling 6500 m. ok. 1800 m ściany, trudności: 5+, M6, WI 4
Ubiegłej jesieni miałem przyjemność, wraz z Kacprem Tekielim, wspinać się na piękny Mt.Shivling w Himalajach Garhwalu. Próbowaliśmy powtórzyć drogę Japońską na południowej ścianie. Wspinaczka ta może posłużyć, jako przykład właściwego pakowania się i unikania błędów.
Sprzęt dobieramy maksymalnie lekki w swej klasie.
Przykładowy sprzęt osobisty (fot.8academy)
Niezależnie czy jest to ściana o wystawie południowej czy północnej musimy zabrać ciepłe ubrania i być przygotowanym na każdą pogodę, również tą złą. Pamiętajmy, że mówimy o wspinaczce na górę o wysokości znacznie przekraczającą 6 tys. metrów.
Przykładowy zestaw odzieży (fot. 8academy)
Przykładowy zestaw sprzętu wspinaczkowego (fot. 8academy)
Przykładowy set żywności (fot. 8academy)
Gotowanie i akcesoria – zestaw przykładowy (fot. 8academy)
Inne:
Z powyższej listy widać, że jest to zestaw sprzętu mocno okrojony, nie we wszystkich miejscach lista ta jest książkowa, ale także i tym charakteryzuje się działalność w stylu alpejskim. Jest to wieczne szukanie kompromisu w tym, co zabrać ze sobą na wspinaczkę, a z czego można zrezygnować. Należy pamiętać, że umiejętne spakowanie się, może być podwaliną naszego sukcesu lub porażki. Wielokrotnie razem ze wspinaczkowymi partnerami toczyliśmy długie, nieraz zacięte, rozmowy o tym, co zabrać ze sobą, a z czego zrezygnować – nieraz długie godziny zabierała dyskusja nad jednym choćby hakiem, brać czy nie brać? Błąd może dużo kosztować, nawet ten najdrobniejszy, który na wspinaczce metodą wyprawową w ogóle nie miałby większego znaczenia. Taki błąd popełniliśmy z Kacprem na ścianie Shivlingu, co spowodowało, że musieliśmy wycofać się będąc zaledwie na cztery wyciągi przed końcem trudności – w ferworze pakowania się na wspinaczkę, zabraliśmy tylko jedną płachtę biwakową! Codzienne wieczorne opady śniegu spowodowały, że jeden ze śpiworów był w fatalnym stanie, to spowodowało konieczność wycofania się zjazdami całą ścianą.
Powyższej listy nie można traktować dosłownie jako instrukcji obsługi, bo nie jedna mniej doświadczona osoba, po przeczytaniu tego tekstu może stwierdzić, że „ja już wszystko wiem, przeczytałem o tym w internecie”. A tak nie jest, bo aby na wspinaczkę w stylu alpejskim, tym bardziej w górach wysokich, umiejętnie się spakować, trzeba zdobyć również bagaż własnych, niejednokrotnie okupiony wieloma latami wspinaczki, doświadczeń. Mam jednak nadzieję, że udało mi się od kuchni zobrazować jak wyglądają kwestie lekkiego spakowania się na trudną wspinaczkę w Himalajach.
