Dziumbier warto odwiedzić na nartach, gdyż oferuje kilka ciekawych i różnorodnych tras skiturowych. Najwyższy szczyt Niżnych Tatr przyciąga zarówno turystów, jak i skiturowców. Z grani roztacza się przepiękny widok na szczyty Tatr Zachodnich i Wysokich, a bliskość Chopoka i Dereszy daje wiele możliwości wytyczania i łączenia poszczególnych tras.

Niżne Tatry są jednym z najczęściej odwiedzanych pasm górskich na Słowacji. W zimie, głównie za sprawą kompleksu narciarskiego Jasna, usytuowanego na północnych i południowych stokach Chopoka. Infrastruktura może szpecić, choć w tym przypadku znacznie ułatwia przemieszczanie się z jednej strony na drugą. Niżne Tatry mają cztery szczyty powyżej 2000 m n.p.m.: Dziumbier (2043 m n.p.m.), Stiavnica (2025 m n.p.m.), Chopok (2024 m n.p.m.) i Derese (2004 m n.p.m.). Wszystkie leżą względnie blisko siebie i każdy z nich jest ciekawym celem. Oczywiście najbardziej przyciąga najwyższy z nich, czyli Dziumbier.

Widok na Tatry z Dziumbiera (fot. autor)

Na Dziumbier od północy

Startując na Dziumbier z Doliny Demianowskiej, można iść na dwa sposoby. Pierwszy przy dużym zagrożeniu lawinowym jest bezpieczniejszy, natomiast drugi, dziki, daleko od infrastruktury, jest znacznie poważniejszą wyprawą.

W pierwszym wariancie podchodzimy północnymi stokami Chopoka. Pamiętajmy, że są to trasy zjazdowe kompleksu narciarskiego, więc musimy zadbać o swoje bezpieczeństwo. Od sezonu 2016/2017 w kompleksie narciarskim wyznaczono trasy podejścia dla narciarzy skiturowych i polecam właśnie nimi podchodzić. Nie wiem na ile są one stałe, więc warto na miejscu zapytać o aktualny przebieg. Podchodzić można z osad: Lucky i Zahradky.

Po przejściu stoków Chopoka, wychodzimy do miejsca gdzie usytuowana jest górna stacja kolejki gondolowej A2 (2004 m n.p.m.). Na szczyt Chopoka mamy do pokonania jeszcze 20 m w pionie. Schodzimy tą samą drogą i podchodzimy do Kamiennej Chaty usytuowanej po południowej stronie grani na wysokości 2000 m n.p.m. Z tego miejsca kierując się granią na zachód dojdziemy na Deresze, natomiast my idziemy granią na wschód, na Dziumbier. Poniżej Chaty drogę zimową wyznaczają tyczki. Idziemy najpierw na przełęcz Demanowską, potem Krupową i podchodzimy na szczyt Dziumbiera. Trasa łatwa, ale wymagająca dobrej kondycji:

Lucky – Chopok – Dumbier – Chopok – Lucky (6,5h bez odpoczynków). Przewyższenie ok. 1100 m n.p.m.

Drugi wariant startuje w osadzie Lucky, po przeciwnej stronie drogi niż parking, poniżej od wyciągu krzesełkowego. Trasa biegnie wzdłuż rzeki Demanowka, Siroką Doliną na Przełęcz Krupową. Od słupa oznaczonego „Siroka dol. Zaver”, wchodzimy w teren lawinowy i dalsza część trasy wymaga doświadczenia, umiejętności rozpoznania zagrożenia lawinowego oraz odpowiedniego dobrania drogi podejścia.

Demanovka (fot. autor)

Na Dziumbier od południa

Startując z Doliny Demanovskiej po północnej stronie Chopoka najlepiej wspomóc się infrastrukturą wyciągów, co zaoszczędzi sporo czasu i sił. Ze szczytu trzeba zjechać do miejsca Srdiecko. Następnie mocujemy narty do plecaka (można próbować poboczem zjeżdżać, ale na Słowacji drogi posypywane są drobnym kruszcem, który leży również przy drodze i może rysować ślizgi) i z buta idziemy 15 min. na duży parking Trangoska, gdzie zaczyna się właściwa trasa:

Trangoska /parking (1130 m n.p.m.) – Trangoska Dolina – Chata Stefanika (1740 m n.p.m.) – Dziumbier (2043 m n.p.m.)– Chopok (górna stacja gondoli – 2004 m n.p.m.) Czas: 4h 45 min; Dystans – 11 km; Przewyższenie – 1220 m.

To bardzo popularna trasa więc trzeba się liczyć z dużą frekwencją zarówno turystów, jak i skiturowców, ale nie jest to tłum znany z drogi do Morskiego Oka. Dzięki temu szlak zwykle jest przetarty, choć udeptany miejscami do lodu. Foki kleimy na parkingu i rozpoczynamy podejście. Na początku mamy małą stromiznę co pozwala na spokojny krok. Po wyjściu z lasu stromizna rośnie, a za naszymi plecami odsłaniają się piękne widoki na Trangoską Dolinę i Chopok. Po lewej stronie od szlaku zbocze jest bardzo szerokie i pozwala na podejście szerokimi zakosami, co zaoszczędzi nam wiele sił. Oczywiście trasę podejścia trzeba dobrać na miejscu oceniając warunki śniegowe. Po pokonaniu zakosów wychodzimy na Dumbierske Sedlo, zza którego wyłania się Chata Stefanika. Od parkingu to ok. 1h 20 min.

Chata Stefanika posiada przed budynkiem sporych rozmiarów taras widokowy, który przy dobrej pogodzie jest świetnym miejscem na odpoczynek. Kiedy aura sprzyja, działa również okienko/bufet, gdzie można zjeść i napić się czegoś ciepłego.

Na szczyt Dziumbiera idziemy zimową trasą oznaczoną tyczkami, biegnącą w zasadzie wprost z przełęczy (45 min.). Okolice tego podejścia to wymarzone tereny narciarskie. Przy odpowiednim naśnieżeniu zjazdy tym terenem dostarczą wielu wrażeń i dużej przyjemności. Decydując się na zjazd w stronę Chaty Stefanika dalszą jego część kontynuujemy drogą podejścia. W innym wariancie możemy „domknąć” pętlę i ze szczytu Dziumbiera granią iść na Chopok. Przejście grani zajmuje 2h – 2,5h. Sama grań, narażona na silny wiatr, który wywiewa śnieg odkrywając skały i powodując szreń, lub lodoszreń, jest mało atrakcyjna narciarsko.

Po taki puch przyjeżdża się w Niżne (fot. autor)

Logistyka

Dojazd
W Niżnie Tatry najłatwiej dojechać własnym samochodem. Jadąc z centralnej Polski kierujemy się na Milówkę i Ujsoły, a po Słowackiej stronie na Dolny Kubin, Rużomberk i Liptowski Mikulas. Z południowej Polski przez Chyżne, Zuberec i Liptowski Mikulas. Chcąc dostać się na południową stronę Dziumbiera najprościej z Liptowskiego Mikulasa pojechać na Liptowski Gródek i kierować się na Myto pod Dumbierom.

Nocleg
Zarówno po północnej stronie grani w Dolinie Demianowskiej, jak również po południowej w Dolinie Bystrej, nie brakuje miejsc noclegowych o różnym standardzie. Oczywiście do dyspozycji mamy dwa schroniska: 1. pod szczytem Chopoka – Kamienna Chata (oferuje nocleg dla 25 osób w sali zbiorowej). 2. pod szczytem Dziumbiera – Chata Stefanika (48 miejsc noclegowych).

Autor przed Chatą Stefanika (fot. materiały autora)

Park Narodowy
Flora i fauna Niżnych Tatr objęte są ochroną w postaci Parku Narodowego Niżne Tatry, który jest największym parkiem na Słowacji. Możemy spotkać tu takie zwierzęta jak niedźwiedzie, wilki, rysie, dziki, sarny, a w wyższych partiach gór świstaki i kozice, które zostały tu introdukowane w latach 1969 – 1974.

W masywie gór Niżne Tatry możemy w pełni cieszyć się skiturami, ale pamiętajmy o przyrodzie i zachowujmy się tak, żeby jej nie szkodzić.    

AUTOR: Marcin Kuś